ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

Μόνοι κι ανήλιαγοι από το βλέμμα του θεού

και απροστάτευτοι πια από την ιερή του μέθη,

καταφύγαμε χωρίς θρήνους στη σιωπή και τις μνήμες,

για να μοιραζόμαστε στον ασάλευτό τους ίσκιο

της μοναξιάς την αθωότητα και το φέγγος

και ν’ ακούμε την ηχώ της κρυφής φυγής στο όνειρο.

Και πορευόμαστε με απουσίες και παραιτήσεις

πίσω απ’ τις αντηλιές του χρόνου,

αδέξιοι δραπέτες απ’ της ψυχής τα πάθη,

σ’ έναν μικρό και ασπούδαστο πηγαιμό,

χλωμοί οδοιπόροι στην ωριμότητα του φόβου,

της σύνεσης και του συμβιβασμού.

Μικρή πομπή ο κόσμος και η ζωή λιτανεία

για της ψυχής το άνθισμα, του νου το στρατοκόπι 

για τη σπονδή στον έρωτα, στην έκσταση και το θαύμα.

Χωρούσαν οι αλήθειες μας σε  μια ματιά 

κι ορίζαμε μ’ ένα  λόγο της ταύτισης το λευτέρωμα,

τ’ ανθρώπινο κι ανέσπερο, στη δοκιμή του αιώνιου.

Κι απόψε, ασυντρόφευτοι στασιαστές και συνοδοιπόροι ,

σ’ ένα συλλείτουργο ομολογιών και παρακλήσεων,

μνημονεύουμε σπαραγμούς και ολοκληρώσεις

και μικραίνουμε  την άβυσσο της  ανάγκης

για να μην έχουμε στη στέρηση ψευδαισθήσεις,

παρά φως και χρώματα από τόσες αναμνήσεις