ΜΑΣΚΕΣ

Μικρό το μονοπάτι σου ζωή.

Στενό κι ανήμερο θεριό ο πόνος.

Μας πόνεσε τα πόδια και τα γόνατα

και της ψυχής τα βάθη.

Και μείναμε σκυφτοί και νικημένοι,

για αλήθεια μιλώντας στη μοναξιά μας.

Κι η μοναξιά αγρίμι ,πηγάδι βαθύ.

Κεντρίζει κι αφρίζει στα μάτια με τρόμο ,

στα μάτια μ ’οργή…

Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί

και μάσκες πετάς  βδελυρές.

Αναρωτιέσαι γιατί μάσκες σου βάλανε

να ζεις  το παρόν σαν ντροπή,

με ντροπή και φόβο.