Πώς περιμένεις...

Δεν απομένει παρά μονάχα η σιωπή
όταν το Αδιέξοδο φορτώνει την Ψυχή,

σε ξεζουμίζει κι' είναι μέσα σου Σκιά,

χωρίς κορμί, χωρίς μυαλό, χωρίς καρδιά.

Φοβάμαι γιατί το ξέρω πως μόνος το δημιουργώ,
και το ενισχύω, όσο αναβάλλω και με πιάνει τεμπελιό,

μα δεν το καταλαβαίνω γιατί αισθάνομαι μόνος
κι' από πού θα παρακινηθώ...;

Όταν κλείνεσαι στο σπίτι, στη δουλειά
κι' επαναλαμβάνεις ίδιες συνήθειες αλλά παραμελείς

τα πιο σημαντικά,

εκείνα τα οποία, έχεις μείνει στάσιμος και γίνονται θηλιά,
πώς περιμένεις άνθρωπε, να νοιώσεις τα καλά...;