ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οι αγνοί άνθρωποι στο χωριό μου

περπατούν συνήθως σκυφτοί,

χαμογελούν εύκολα

και κλαίνε στα κρυφά

για το φίδι που σκότωσαν το μεσημέρι

κάτω από τη σκάλα.

Δεν ακούς σχεδόν ποτέ μουσική

απ’ το σπίτι τους

-πάντα υπάρχει κάτι να πενθούν-

και κοκκινίζουν μόλις τους γνωρίσεις σε

έναν ξένο επισκέπτη στο καφενείο.

Εμείς, οι υπόλοιποι

φροντίζουμε να κάνουμε τόση φασαρία

ώστε να μην ακούγονται τα δάκρυά τους

σαν πέφτουνε στο μαξιλάρι.