ΤΑ ΖΩΑ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

Η δαμαλίτσα με τα μάτια ολοφώτεινα

Χνώτιζε του σπηλαίου τον αέρα

Δυο προβατάκια στης σπηλιάς τα μισοσκότεινα

Με δυο αρνάκια

φεγγοβόλησαν στη μέρα

Που ο κόσμος μας για πάντα άλλαξε

Με τ’  ουρανού θεόσταλτη ελπίδα

Κι ένα πουλάρι γαϊδαράκος

κι αυτός έτρεχε πάνω και κάτω

Σκύβοντας στης φάτνης το μυστήριο

Νιώθοντας μια χαρά μες την καρδιά

Στου χρόνου το μεγάλο τελεστήριο

Βραδιά της Βηθλεέμ του Νου βραδιά

Που σμίξανε τα κάτω με τα ουράνια

Και βρήκε ο κόσμος Τον Πατέρα και Το Γιο

Και Πνεύμα Άγιο έσβησε του κόσμου την ορφάνια.