Ο μωβ άνθρωπος

Χτες βράδυ ένας μωβ άνθρωπος

κάθισε στον εξώστη

του ονείρου μου

δεν ήταν σίγουρος για το μέλλον του

διαλογιζόταν αιώνες τώρα

είχε πετρώσει ζωντανός

τα πόδια του ρίζες

που φλέβιζαν τη γη

το στόμα του χώραγε

την Αφρική

κανείς δεν έπρεπε να τον αγγίξει

οι μαγικοί κρεμαστοί κήποι γύρω του

οι ταξιδευτές που τον θαύμαζαν

ο ήλιος που ήτανε δικός του

το φτερό της πεταλούδας

καθώς ξεμάκραινε

λίγο πριν το χάος

κανείς δεν έπρεπε να τον αγγίξει

αν εκείνος έσπαγε σε χιλιάδες κομματάκια

ο κόσμος όλος θα πνιγόταν

σ’ένα μωβ σύννεφο σκόνης

μείνετε μακριά

ούρλιαξα στα αγέννητα αστέρια

μα ο αντίλαλός μου φώτισε

μόνο τα πεθαμένα

μείνετε μακριά

δεν αντέχει αυτά τα χέρια

στέκει ατάραχος εκεί