Καλά τα καταφέρνει η μοναξιά.

Καιρό τώρα μας σκεπάζει

με τον βελούδινο μανδύα της.

Κι εμείς, βολεμένοι και ζεστοί,

–όπως τότε που κουρνιάζαμε 

στην αγκαλιά της μάνας–

δεν κάνουμε κουβέντα για απαιτητικά «μήπως να…»

 

Μόνο ελάχιστες φορές

παρασυρμένοι από αλλόκοτα όνειρα

που υπαγορεύτηκαν από ανεξάρτητες, σχεδόν επαναστάτριες αισθήσεις,

ξεμυτίζουμε, κοιτώντας κλεφτά πίσω μας,

μήπως μας παρακολουθεί ο ίδιος μας ο εαυτός

και μας καταδώσει.

 

Τρέμοντας το λάθος που θα μας στείλει στην αρχή,

μην έχοντας πίστη στον εαυτό μας

περιμένουμε τον όφη τον σαγηνευτικό,

τάχα να μας πλανεύσει!

Να φάμε το μήλο και να ρίξουμε το φταίξιμο αλλού...

πόσο βολικό!

 

Ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή,

η Τελευταία,

που σκυμμένοι πάνω από το πηγάδι της ψυχής μας

θα βλέπουμε να καθρεφτίζονται μέσα του

όλα τα χέρια που μας απλώθηκαν

κι εμείς δεν είχαμε το θάρρος ν’ αγγίξουμε.