-41-

Ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες, που λέει κι ο ποιητής ν’ αποδεκατίσουν τ’ αποσιωπητικά που φωταγώγησα

στίχοι άηχοι φωνές υποδόριες
πόση υστεροφημία επένδυσες
στις εγγενείς τις αντιφάσεις;
 

-42-

Δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων γυμνός από γραφή και έμπνευση

έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ
ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια-
μοναξιά παντάνασσα…
 

-43-

Η παρομοίωση πέτυχε επωδός μεταφορά –μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου. Οξύμωρο!

αλλά ο ασθενής στίχος δούρειος χρησμός

κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
υγρό πυρ μονόξυλο σιωπής ομολογώ κραδαίνοντας σφυγμούς μέσα συθέμελης ζωής…
 

-44-

Μ’ ένα ταξίδι στο βλέμμα να σχίζει το φόντο μαγνάδι του κοριτσιού από ένα άλλο στίχο πορφυρογέννητο

μήλον της έριδος η λέξη που δεν βρέθηκε ακόμα

να φυλακίζει μύχιες υποσχέσεις στο ποίημα-
λεοντή στην απαστράπτουσα περίοδο του ονείρου
 

-45-

Τι άλλο θα εισχωρήσει στο τουμπανισμένο ποίημα σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια που καταβρόχθισε τη γονιμότητα του αναστεναγμού των φύλ(λ)ων;

ποια ανταύγεια θα ποτίσει μ’ όνειρα λέξεων

την ήβη που σκιρτά
αεί γηράσκουσα και νυν καιόμενη βάτος;