Η ζωωδία του τετριμμένου

Με τη χαίτη ολόρθη

καλπάζει

στις λεωφόρους, η ζωωδία

Στην πρωινή καταχνιά

θολώνουν οι ματιές μας

Αφού οξειδώνεται, στην ψυχή

του ανθρώπου

το άγουρο όνειρο

Σπρώχνει η ανατολή

το σαρκίο μας

στη λαιμητόμο

Όταν, κατεβαίνοντας

στις υπόγειες

διαδρομές

της ημέρας η θυσία, η πρώτη

Πόσο γνώριμη αλήθεια

η πικρή γεύση

της αλλοτρίωσης

Συνθλίβεται η φαντασία

στο τετριμμένο

Καθώς σφραγίζεις ολημερίς

το αδιάφορο

Ανεξίτηλο το σημάδι

της μαχαιριάς

Απ’ τη βαθιά πληγή

της ματαιότητας

Δραπετεύει η ζωή

μπρος στην ανία

Σαν επιστρέφεις ανεκποίητο,

το τάλαντο

της δημιουργίας