ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΩΝΗ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Γλυκό κελάηδισμα η ζωή,                                                       ,
μυριόστομο,
αντίλαλος,
απόηχος. 
                                                                
Αγλάισμα η σκέψη στην ψυχή,
υμνωδία,
φωτοδότρα,
οδηγήτρα.

Λάμπρισμα οι πόθοι και οι καημοί,
ελπιδοφόροι,
ονειρόγιομοι,
πολυσήμαντοι.

Αρμένισμα τα όνειρα και εντρυφή,
ιδεολογία,
δικαίωμα,
ελευθερία.

Και αγγέλθηκαν άστατοι καιροί,
υποκρισίες,
προσποιήσεις,
παραιτήσεις.

Στην καρδιά η βαθιά ρωγμή,
παιδεμός,
απόγνωση,
απελπισία.

Στόμα βουβό και ματιά θολή,
προσωπική,
ομαδική,
συλλογική.

Ανάγκη πρώτη και η αποδοχή,
ανερώτητη,
ευσχήμονη,
προσήκουσα.

Κι όμως θα χαράξει η αυγή,
ηλιόσταλτη,
ταγμένη,
προορισμένη.

Σύστοιχη η ελπίδα με την ευχή,
μακαρισμός,
ευδοκίμηση,
επιτέλεση.

                                 
Χαρμόσυνο άκουσμα και η βοή,
συνάθροιση,
συνομιλία,
συμφιλίωση.

Ο λόγος μας ελεύθερη φωνή,
έκφραση,
τελετουργία,
αρμονία.

Και η πίστη μας ελεύθερη φωνή,
συντεταγμένη,
εκκωφαντική,
μελωδική.

Με την αλήθεια ελεύθερη φωνή,
αμφισβήτηση,
αποζήτηση,
ολοκλήρωση.

Μετρώντας το κενό (Δημήτρης Παπαλιάς)

Ύστερα χάθηκες

πιθανόν να αποσύρθηκες

στα ιδιαίτερα δώματά σου

σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις σου.

Σε έβλεπα που έφευγες

ενώ εγώ προσπαθούσα και αναρωτιόμουν

πως μπορούσα να συμπεριφερθώ

σκαρφαλώνοντας στις πλαγιές

των ανεκπλήρωτων οργασμών.

Ακολούθησα τις πινακίδες

γραμμένες στη γλώσσα που επινόησες

ο δρόμος γεμάτος στροφές δίπλα σε γκρεμό

αναζητώντας το εφικτό

δεν κατάφερα να ταξιδέψω στο όνειρο

ο πυρωμένος αέρας το παρασύρει στο διάβα του

λάβα πυρακτωμένη ρέει

από την πληγή που κακοφόρμισε στα στήθη μου.

Εσύ πλαισιωμένη από φόρμες

αποδίδεις τα νοήματα ελευθερόστομα

αναζητώντας σχήματα λόγου

προκειμένου να εκφράσεις

με την αρμόζουσα συμπεριφορά

την αργοπορία σου στη λήψη

τετελεσμένων αποφάσεων.

Πάνω στο σώμα μου ο ιδρώτας ζωγραφίζει λίμνες

που στα σκοτεινά τους νερά κρύβονταν ύδρες

τα όνειρα καταβροχθίζοντας

και εσύ αναζητάς επιλογές που αντέχονται

καθώς το πρόσωπό σου καθρεφτίζεται

στα θολά νερά της όξινης βροχής

που λιμνάζουν στους χέρσους αγρούς

και τα εγκαταλειμμένα οικόπεδα.

Φως (Νίκος Νασόπουλος)

Δύσκολοι καιροί

σε δρόμους τριγυρνάνε

γκρίζους,

ψάχνεις το φως με ήλιο ντάλα,

το φως δεν είναι ήλιος,

είναι Φως...

γίνεται κι από ήλιο

κι από χώμα

κι από ανθρώπους.... 

Παλαιστίνη (Ρώ Δέλτα)

 

ΛΕΥΚΟ ΞΩΚΛΗΣΙ (Β.Α.)

Πάλι αναφόρμισε η πληγή του τυχοδιώκτη χρόνου

στο σώμα του νεανικού πρωτάνθιστου Απρίλη

της μνήμης που ’φερε γλυκά αύρας μυστικοφώνου

φωνή μία υγρόδακρη με της  ψυχής τα χείλη.

 

Κι έλεε! Σιωπάτε οι καιροί να ακούσουμε τ’ αηδόνι

που τραγουδούσε κάποτε της νιότης μας τραγούδι

κι απ’ τον πρωτόβγαλτο ανθό που ηλιόδυση θαμπώνει

κόψτε σ’ αγάπη την παλιά δώστε της το λουλούδι.

 

Μ΄ ανθός κι η αγάπη η παλιά ανθός και το λουλούδι

εφήμερα που ντύθηκαν λευκή χαρά του κόσμου

ψεύτικη μια συνέχεια και τ’ αηδονιού τραγούδι

και μια ελπίδα που έβαλε ο Έσπερος εντός μου.

 

Φαίνεται ο κύκλος μοναστή την πόρτα του έχει κλείσει

κι απόδειπνη ετοιμάζεται παράκληση να ψάλλει

το ίδιο μον’ παλιότερο το ταπεινό ξωκλήσι

στη στράτα των ελπίδων μας  απόθαμπα προβάλλει.

NOOΤΡΟΠΙΕΣ (Γεώργιος Βελλιανίτης)

Μου  είπαν  τρέχα.

Εγώ  δε,  έτρεχα.

Ακόμα  τρέχω.

Τώρα  πιά  έμαθα.

 

Αυτοί  σταμάτησαν.

'Εμειναν  πίσω.

΄Ετσι  αναγκάστηκα

να  τους  αφήσω.

 

Νοοτροπίες,

άλλες.  Αλλόκοτες.

Χωρίς   ελπίδες.

Στείρες.  Απόκοττες.

 

Επεριφρόνησαν

την  ύπαρξή  μας.

΄Ασχημα  έπαιξαν

με  την  ψυχή  μας.

 

Μας  κατεβάσανε

μέχρι  τον  ΄Αδη.

Μας  κυνηγήσανε

πρωϊ  και  βράδυ.

 

Μας  εξαπάτησαν.

Τα  πάντα  πάτησαν.

Καί  τις  ελπίδες

τις  εξαφάνισαν.

 

'Υστερα  θέλουνε

νάχουν  προτίμηση.

Μάταια   ψάχνουν

λίγη  εκτίμηση.

 

Μα  εμείς  έχουμε

Ψυχή  Γενναία.

Δρόμο  ανοίγουμε.

Σελίδα  νέα !.....

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Σε χώρες ταξίδεψα πολλές και ξένους τόπους είδα.
Πρωτόγνωροι, ανοιχτοί, σε θέλγητρα απίστευτα μαγικοί,
μα σαν και σένα Ελλάδα γαλανή, τρισένδοξη πατρίδα,
όμοιά σου δε γνώρισα καμιά στα μέρη εκείνα εκεί.

Τ’ αμέτρητα τα κάλλη σου, η πλούσια ομορφιά σου,
μάτια θαμπώνουνε πολλά σε όλη την οικουμένη
και σ’ έχουν τίμημα τρανό, περήφανα τα παιδιά σου
και χαίρονται ανοιχτόκαρδα που σε τιμούν κι οι ξένοι.

Στην αναγνώριση, το θαυμασμό, στης προβολής τα γραπτά,
δόξα  κι αγλάισμα απόχτησες στα χρονικά της ιστορίας,
δόξα που κατακτήθηκε με δόγματα σοφίας και ρητά
και γαλουχήθηκαν λαοί στο πνεύμα της δημοκρατίας.

Επιβουλεύτηκαν πολλοί τ’ αδούλωτο και ιερό σου χώμα,
δυνάστες και κατακτητές στην υποδούλωσή σου να χαρούν,
όμως λεύτεροι πολίτες σε προστάτεψαν κι απέδειξαν ακόμα
πως την αρχαία δάδα της ευθύνης, αναμμένη την κρατούν.

Πρόμαχοι σε Θερμοπύλες, Μικρασίες, σε θάλασσες και βουνά,
λόγιοι και σοφοί στην Πνύκα, την Πόλη, σε Δύση και Ανατολή,
για το λάμπρισμα της ελευθερίας και της φυλής τα ιδανικά,
του πολιτισμού τη λαμπάδα κράτησαν ψηλά κι αέναα φωτεινή.

Και όταν σε κάθε εποχή , δόκιμοι ανεξάρτητων αρχών,
σε προδικάζουν θύμα ευάλωτων καιρών και πατριαρχίας,
μένεις ανοιχτός ναός λατρείας ελεύθερων προσκυνητών,
με πρόσκληση στην επιλογή κι εναλλαγή αδέκαστης εξουσίας.

Δημοτικές εκλογές 2023 (ΧrIstoS)

Τοίχοι κολόνες γέμισαν φάτσες υποψηφίων

που μας κοιτάζουν γελαστοί˙μας καλοχαιρετάνε

και  όλοι τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.

Γεφύρια θα μας φτιάξουνε, ποτάμια θα μας φέρουν

αρκεί να τους ψηφίσουμενα ‘χουνε  εξουσία˙

τότε το δράκο τον κακό θα εξουδετερώσουν

και σ’ όλους μας σε πόλεις και χωριά

θα φέρουνε  και του πουλιού το γάλα.

Και αν πολλοί από αυτούςήταν και χθες

οι  ίδιοι και δεν εκάναν τίποτα,

τώρα βάλανε μυαλό θα εργαστούν με ζήλο

για το δικό μας το καλό και όχι υπέρ πάρτης.

Για τις πλημύρες τις φωτιές

και τ’ άλλα δυστυχήματα

έχουν για όλα λύση.

Γαϊδάρους θα επιτάξουνε να κάνουν δρομολόγια.

Τον Άτλαντα θα φέρουνε την Καλα-τράβα

πέργολα στους ώμους να σηκώνει.

Θαστρέψουν όλες τις βροχές να πέσουνε στις πυρκαγιές

να αλληλοεξοντωθούνε και έτσι να γλυτώσουμε

δίχως δεκάρα τσακιστή για έργα πολυδάπανα.

 

Τέτοιοι οι υποψήφιοι που θέλουν να μας σώσουν.

Ψηφίστε τους από καρδιάς

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΚΑΡΔΙΟΦΥΛΛΑ (Β.Α.,)

 Σκιά από σύννεφο η ζωή

που αλλάζει σχήματα στις κορυφές των λογισμών.

Το μεσημεριανό αεράκι

μετακινεί  τις προσδοκίες

αναζητώντας μια καινούρια άνοιξη.

Μάταια όμως !

Ένα φθινόπωρο ψεύτης

αφήνει λίγο τελευταίο καλοκαιράκι

στην ύπαρξη που την πληγώνει η ελπίδα.

Σιωπηλά πράσινα ακόμα δέντρα

συμμετέχουν στην απαλή αέναη των κύκλων θλίψη.

Το τελευταίο γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι

έφυγε προχθές.

Μαζί του πήρε την αγάπη!

Θα ξανάρθει ποτέ;

θα ξανά διαβεί το ποτάμι του χρόνου;

Τα φεγγάρια θα περνάνε!

Αλλά αυτό θα ξανάρθει;

Ξωπίσω άφησε σπίτια κλειστά!

Μνήμες καρδιές σε λευκούς Σταυρούς χαραγμένες!

Πόρνη πόλη!

Απατηλέ του πλήθους θάνατε!

Θεέ μου! Δημιουργέ μου!

Λένε ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος

τόσο μεγαλύτερη είναι η ευτυχία!

 

Την αντέχουμε όμως;

Θάλασσα (Αλέξης Δάρας)

Κύματα που ξεφυσούν

γαλανά χελιδονίσματα

μιας νηνεμίας αλαργινής

στο απέραντο απλωμένη.

Στην άπλα του γιαλού

στην αύρα τ' ουρανού

βουλιάζει η θάλασσα η λαξεύτρα.

Πέρα νησιά ναυαγισμένα

στα χρυσοπέλαγα του νου.

Νύμφες νεφέλες κυνηγημένες

από αέρηδες σειληνούς.

Μες στα νερά είδα τον πόθο

κι άκουσα το τραγούδι της.

Ήχοι αλλοτινοί

στα σύννεφα κρεμασμένοι

βουτούν σα μαυρογέρακες πετρίτες

στα βυθισμένα σύδεντρα

όπου ενώνονται και ξεσπούν

του ωκεανού οι εσώτερες

αβόλευτες αιτιάσεις.                                     

Και πιο πέρα στην κόκκινη κρασοθάλασσα

το πλεούμενό μας

ταλαντεύεται

μα τελικά ορμάει

σχίζει το παραπέτασμα.

Καταβροχθίζει πύρινα αγάλματα

που τραγουδούν το κάλλος

στις αμμουδιές του χρόνου.

Ωδή στην αντίληψη

που βουτάει μέσα της

ψάχνοντας κόκκο συνείδησης

να τον ρωτήσει 

μήπως είδε κάπου την ψυχή.

26. ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ (Γεώργιος Βελλιανίτης)

                                         Στις  απαιτήσεις  των  καιρών,
                                         τα  θύματα  των  πονηρών,
                                         Σ' αναζητούν,  Δικαιοσύνη.
 
                                         Πέταξε  κάτω  το  μαντήλι,
                                         να  δείς.   Ανάβουνε  καντήλι,
                                         στη  Χάρη  Σου  την  Ιερή.
 
                                         Μα  Εσύ,  φαντάζεις  παγερή.
                                         Σαν  να  μην  ξέρεις  την Αλήθεια.
                                         Λές  καί  Σού  λένε  παραμύθια !
 
                                         Πρόσωπα  άνω  υποψίας,
                                         από  νυκτός  μέχρι  πρωϊας
                                         ανοίγουνε   τάφους  αθώων.
 
                                         Παίζουν  τις  τύχες  των ανθρώπων.
                                         Κινούνται μέσα  στο  σκοτάδι.
                                         Κάνουν συμβόλαια  στον ΄Αδη.
 
                                          Δεν  είναι  αρκετό ν'  ακούς.
                                          Πρέπει να δείς,  όλους  αυτούς,
                                          όπου   ζητούν  ένα  Σου  βλέμμα.
 
                                          Δίνουνε  της  καρδιάς το  αίμα.
                                          Αλλά,  δε  βρίσκουνε  γαλήνη.
                                          Πνίγονται  στου  καϋμού  τη  δίνη.
 
                                         ΄Ελα   λοιπόν,  Δικαιοσύνη !
                                          Βγάλε  επί  τέλους  το  μαντήλι,
                                          να  πιάσει  τόπο  το  καντήλι .........

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Για το προσωπικό τ’ αντάμωμα σαν ξεκινήσεις
στη στράτα της ζωής που τη θέλεις πλατιά και μακρινή,
κρυφό και γλυκό ξαπόσταμα ποτέ μην πεθυμήσεις
στ’  ακρόδενδρου τον ίσκιο  και την νεροπηγή.

Στα  μάτια σου,  κατάματα ν’ αφήσεις να γέρνει
η λαύρα του ήλιου και τ’ άπειρο τ’ ουρανού
και στα στεγνά σου χείλη η δίψα να  σου φέρνει
καθάρια κι άγια νάματα της ψυχής και του μυαλού.

Οι πόθοι σου  αδέσποτα φαντάσματα να μη γίνουν,
τα όνειρα να μην σε ακολουθούν  εξόριστα και γυμνά
και οι σκέψεις σου κοντόθωρες  να μη μείνουν
σε  μέρες και νύχτες που μέτρησες απανωτά.

Στο διάβα ταπεινές στιγμές μη νοσταλγήσεις,
το κάθε σου πρώτο βήμα να το θαρρείς στερνό
και φίλημα χαιρετισμού σε μνήμες μην ποθήσεις,
το βέβαιο αγκαλιάσεις και χάσεις τον πειρασμό.

Για της γνώσης τον παιδεμό στη μύηση  σαν ξεκινήσεις
στην  απόκληρη κι ασύμμετρη συνοδεία της ζωής,
το τέλος της ως δίδαγμα να μην αποζητήσεις
και μ’ αποφθέγματα αδόκιμος κριτής  να μη φανείς.

Στα διλήμματα  του λογισμού  και τις φοβίες  μη σταθείς,
στου ξορκισμού το θόλωμα μη σε γητέψει ο νους σου
και για αρνήσεις κι επιστρόφια να μην αναρωτηθείς.
Απέναντι θα στέκεσαι εσύ, ορκιστής του εαυτού σου.

μελιδόνι (βασιλική λόη)

πρωινή εφημερίδα

το γκρίζο φως

καταχωρημένα τα συμβάντα

της νυχτερινής υγρασίας

στο αυτοκινούμενο διάστημα

με ομίχλης φώτα αυτοσχεδιάζω

αναφορές και σχόλια

στο εμπροσθόφυλλο

πότε στάσιμη

και πάντα από απόσταση

και μη νομίζεις

πως ασφαλιστήκαμε πίσω από το μάνταλο της αδιαφορίας

μετράμε τις μπουκιές μας στενεύοντας την όρεξη,

ακρολιγάμε τον λαιμό να καθίσει το νερό

να μαθητεύσει την απλότητα

τα σημερινά τα πρόσωπα κουρνιάζουν σε απόσταση βολής

χωνεύονται στην ιδιοτροπία των υλικών

περίσσιο λίπασμα στο χωράφι των δεικτών

όπου κάποτε άνθιζαν ολόφρεσκα τα σύμβολα 

Από την ποιητική συλλογή «Μελιδόνι» της Βασιλικής Λόη, Νοέμβρης 2016

Ανθρωποθυσίες (Ρώ Δέλτα)

Δεκαέξι χρονώ ήτανε γύφτος

Πέθανε  με μια φυτεμένη σφαίρα στο κεφάλι

Δεκαέξι  χρόνω για είκοσι ευρώ

Ζωή χάνει

από Μπράβο αστυνομικό

Κυκλώματα με επιχειρηματίες

Κυκλώματα με τη μαφία του χωριού

Όλα παράτυπα αρκεί στην κλίκα

να ναι ο εντολών

Αρκεί ρουφιάνος τους καλός να είναι

Προστασία του πολίτη η αστυνομοκρατία από πότε

Μετονομασία απάτη για λαό

Που ακόμα ταγματασφαλιτές τη ζωή ρημάζουν

 

Κι έρχονται μορφές ψηλές ξερακιανές και μαύρες

Πόδια σέρνουν

Με πολύ ποτό

Τόσος αγώνας προδομένος

Ζωές στην άκρη στο χαμό

Πατρίδα κόμμα ιδέα

Άχρηστα Όλα

Το κρασοπότηρο η ανταμοιβή σε μια γωνία

Για ένα γιατί που απάντηση προσμένει

 

Κλοτσιά Κοράκη στο συκώτι δάσκαλου κομμουνιστή

Στην κεντρική  τη μάζωξη μη φτάσει

Κι η λαϊκή κυβέρνηση τ' απομεινάρια

Σε κουφάρια όρθιων πτωμάτων γέρνει 

Ώμοι σκυφτοί περήφανων

Βουβοί

Γνώμες εν είδει χαϊκού (ΧrIstoS)

Θύτες, θύματος

ειδήν ενδεδυμένοι,

πλείστους απατούν.

 

Μετά την στέψιν

το ασθενές ισχυρό

γίνεται φύλο. 

 

Ενίοτε  (ή και πολλάκις) μικροί

τα μέγιστα μεγάλους

δυναστεύουσι.