Της Νύχτας

Δεν εκτιμά τη νύχτα όποιος κοιμάται.

Όποιος δεν μένει μέσα στα σκοτεινά λεπτά

               αρμενίζοντας με ανοιχτά τα μάτια

Δεν εκτιμά την νύχτα όποιος δεν βλέπει τα κλαδιά

ν’ απλώνονται μαύρα πάνω στο μαύρο τ’ ουρανού

Όποιος δε μέτρησε τ’ αστέρια ένα ένα

πάνω στο σκοτεινό στερέωμα

Όποιος δεν παραφύλαξε πίσω απ΄τις πόρτες τις κλειστές

               να αρθρώνεται το Τίποτα

να ψιθυρίζει και να βλέπει τις σκιές

να παίρνουνε τις λέξεις κατά λέξη

Κατ’ επίφαση μελό

Η αγάπη μου για σένα είναι φωτιά

που ζεσταίνει τα σωθικά ενός άστεγου Κόσμου

Τα τρύπια γάντια Του αυτή μπαλώνει

ρίχνει κρυφά στην τσέπη του δυο κέρματα

και μαλακώνει κάτι αδέσποτες ματιές

που’ χαν παγώσει, σ’ άλλο χρόνο αραδιασμένες

Η αγάπη μου για σένα πετά πάνω απ' τις στέγες

μιας πόλης που είναι λίγη

για να χωρέσει τούτη την αρμαθιά πιθανοτήτων

Στο πάσο ντόμπλε του αιθέρα αυτή νικάει

τις καπνοδόχους, τις στρατιές αντένων που εξέχουν

απ΄τα κελιά που μέσα τους βρυχιέμαι

Η αγάπη μου για σένα θε να ντύνεται

με του αναστήματος, που υψώνω, τα κουρέλια

ενάντια σε κάθε τί που εσένα αρνείται˙

σκιάζει, αυτή, με μια της μόνο άχνα

ρέοντας στο μυχό των ματιών μου

το δυνατό και το αδύνατό μου

Η αγάπη μου για σένα είναι αγωνία

που νανουρίζει ταραγμένη την ψυχή μου

με υποψίες για ένα όνειρο παρατημένο

Είναι το ρόδο που ανασταίνεται θρεμμένο

από το φως της πιο νεκρής σελήνης

του πιο θολού νόστου

κάθε φορά που βγαίνω να σαλπάρω

με τα ιδρωμένα θάματα των τσαρλατάνων

Η αγάπη μου για σένα γνέφει ξεδιάντροπα

στις χίμαιρες που κάποτε σκοντάφτω,

ισιώνοντας το βήμα μου σε προφανή συγχρονισμό

με τον παλμό μιας πιο επώδυνης ζωής

αδιόρατης και ορατής

Η αγάπη μου για σένα βλέπει το γκρίζο

με την πιο άλικη απόχρωση που μου έχεις δώσει

και γεύεται στα χείλη την πιο αλμυρή σου ανάσα

Βλέπει και γεύεται

συνεπαρμένη από τη νίκη της

πάνω στον πιο αδύναμο,

στον πιο παραδομένο μου εαυτό