ΜΩΒ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Εσυ που ξέρεις να κρύβεσαι,

έχουν μπεί άλογα στο στομάχι σου.
Γι αυτό είσαι αδύνατη.
Μυρίζεις λόγια που τα είπε κάποιος

Συχνά λες:
''Ήταν άλλουνού, γι αυτό''
Γλείφεις τα δικό σου πόδι,

Με τη μακριά σου γλώσσα και πάντα λες:
''Δεν είναι δικό μου, ηλίθιοι''
Ξέρεις τι χωρίζει τον κόσμο;
Εκείνη η γριά με τα σκοινιά για χέρια,
που μαρτυράει  τα παραμύθια,

για την ολόκληρη.
Εσυ που σε νιώθεις πριν κοιμηθείς,

που πασπατεύεις τον ακρωτηριασμό,
βάλε σ ένα σακούλι τα κομμάτια σου
Και δώστα.
Θα τα βρεί-θα δεις- κάποιος

που μετράει μέρες.
Εγω πάλι, θα σε βρω εκεί που σε πρωτοείδα.
Ανάμεσα στις σκάλες εκείνου του άδειου ξενοδοχείου
Στη μέση ενός κενού
Να τρέχω μήπως και προλάβω
Με νερά τριγύρω
-καθαρά γαλάζια νερά-
’’καλό όνειρο’’,
λένε οι γέροι.