Γιορτάσαμε το θάνατο μου
φίλοι αγαπημένοι.
Ήπιαμε, με τα ποτήρια μας ψηλά
τα μάτια δακρυσμένα.
Φωνάξαμε στα νιάτα μας
ξορκίσαμε το τώρα
ορκιστήκαμε στο χθες
απολογηθήκαμε στο αύριο.
Φωνές, γέλια, μουσικές, χαμός,
γιορτάσαμε το θάνατο μου
μ’ αγκαλιές,
το τέλος ήταν τώρα.
Σκιές σαβάνωσαν τους
δειλούς της ζωής μας.
Τρεις άγγελοι
καθίσανε δίπλα στα κεριά μας
τρεις διάβολοι
χορεύανε μες την αγκαλιά μας.
Γιορτάσαμε το θάνατο μου
φίλοι αγαπημένοι
και λέγαμε και λέγαμε
για μέρες θυμωμένες
και λέγαμε και λέγαμε
γι’ αυτά που δεν μπορείς
να κουβαλάς στο θάνατο
μαζί σου.
Για όνειρα αποσκευές
που έμειναν στα αζήτητα
μιας αφετηρίας.
Ρώτησα για παράπονα
και μου παν όλοι δύο.
Πώς ήμουνα ανεκτικός
και ότι τα ήξερα όλα.
Ενόψει τέλους,
σκέφτηκα τη συγνώμη.
Αδέρφια!
Φώναξα, κι έγινε ησυχία.
Μετάνιωσα, σας λέω την αλήθεια.
Όχι για τα λάθη μου
που λέτε
κι είναι μύρια.
Αλλά που δεν έκανα κι άλλα
κι άλλα τόσα.
Φίλος σας πιστός ορκίζομαι,
και τώρα, στο τέλος της ζωής μου
για την ανεκτικότητα,
ειλικρινά απολογούμαι.
Για όσα σκύβαλα, στη πλάτη μου
κουβάλησα κι ανέχθηκα μια ζωή
το αίμα να μου πίνουν.
Φταίω που λησμόνησα
δάσκαλους καθηγητάδες παπάδες
και άλλης φύσεως καθοδηγητές
όλους να τους φτύσω.
Μετάνιωσα, σας λέω αλήθεια
για όλες τις φωτιές που έσβησα
μα πιο πολύ για κείνες που δεν έβαλα.
Φούντωσε η γιορτή
φόρεσα το σάβανο
οι φίλοι με πήρανε στα χέρια.
Μ’ ένα χαμόγελο ξάπλωσα,
έτσι τον είχα φανταστεί
κι αυτόν το θάνατο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου