Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Καί νάμαι!...εδώ που ανήκω βρίσκομαι ξανά,

καί μέσα απ' τις πατούσες μου η ζέστα τρέχει, διαπερνά

καί με σκουντάει στην ζωή, ποτίζοντας με με ήλιο..

Ξανάρθες!...απ' τον τοίχο λέει το τούβλο χαλαρό,

σπασμένο όπως χρόνια πρίν, μαζί μου γερασμένο..

Διψά γιά λάδι ο μεντεσές στην πόρτα, κι' όλο τρίζει...

ξύλο της πέργκολας σαθρό μ' ακόμα την στηρίζει

κι' αν καί σφιγμένη δυνατά, ακόμα τρέχει η βρύση...

Ολα εδώ απ' τον καιρό σακατεμένα, μα πιστά

γιά ν' αποδείξουν πως μου μείναν, καρτερούνε

μoνάχα απ' το δικό μου χέρι να φτιαχτούνε!...

Τα δέντρα ακλάδευτα κι' η γη καί τα λουλούδια,

την φροντισιά σαν να ζητούν μόνο από μένα!...

Ω Θεέ !.. τόσα παληά καί χαλασμένα,

πώς γίνεται χαρά να με γεμίζουν;...