ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Μεγάλη Άρκτος, Άμαξα εσύ, Αλετροπόδα, Κατσαρόλι, Άλογο των

άστρων,

κάτω απ’ το λαιμό σου είδα να διαβαίνει σιγανά

πυγολαμπίδα τ’ αερόπλοιο που λένε ξεκινά

πτήση νυχτερινή από τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, το Λος Άντζελες, τη Λίμα

του Περού.

Και προσγειώνεται στην έρημο του Γκόμπι όπως όλοι κι όπως όλα.

Που αλλού;

Μεγάλη Άρκτος, Άλογο των άστρων

που στέκεις μες της σιωπηλής της ομορφιάς το πλήθος,

για μια στιγμή διάττων τις ή ξίφος,

πύρινο βέλος ή φλεγόμενη σφενδόνα

είδα κοντά στην κεφαλή σου να περνά.

Κι ο νους μου πήγε στα κακά τα τωρινά.

Τα κοντινά.

Και βέβαια, τι καλά.

Άλογο εσύ των Άστρων δροσερή μου ζωγραφιά

δεν το μπορούν οι άνθρωποι εσένα να σε φτάσουν.

Αν σ’ έφταναν θα σ’ έπιαναν τα πόδια σου να σπάσουν

για να μπορέσουν νόμιμα έτσι να σε περάσουν

στης Δύσης τα χασάπικα κονσέρβες να σε φκιάσουν.