ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Μια μάσκα ζωγραφίΖει με τις άπειρες όψεις του τρόμου.

Χωρίς φόβο δεν ζει η μοναξιά.

Κοίτα, οι ώρες πεθαίνουν ξέπνοες

κι ας κυκλοφορεί αδέσποτη μια ανάσα.

Τα νύχια της κουκουβάγιας χαλάρωσαν

κι ορκίστηκε να τη βρει.

Η αδέσποτη ανάσα, ήταν η γοργόνα με τα πράσινα μαλλιά, το κοραλλένιο στόμα και τα κόκκινα μάτια.

Το τραγούδι της έσωσε έναν Οδυσσέα και άλλαξε μια μοίρα.

Έζησε τις ιερές νύχτες στη φοβική πλευρά του χρόνου.

Μετά έσταξαν νότες στον αριστερό του ώμο.

Τώρα άκουγε πάλι τα υγρά μονοπάτια που τον καλούσαν στο κάστρο.

Η πέτρα έτριξε,

η πατημασιά χαράχτηκε,

στη πολεμίστρα ο άνεμος στάθηκε.

Τόσο καιρό γύρω του,

φαντάσματα αναζητούσαν τη σκιά τους.

Απόστολος της λήθης.