Αλείφουν τις πόλεις με ατσάλι
και δεν μιλάς αναθεματισμένη συνείδηση
ενθύμιο από ιστορίες το μετέωρο βήμα της επιλογής .
όμως δεν φοβάμαι
κοιτά μόνο κλαιω
ακουμπώντας
στα μουχλιασμένα περβάζια της ανατολής
άκουω τη γη που ζει
χορεύει στον χτύπο της βροχής
νιώθω εξιλεωμένος
άθεος αθάνατος
ο χρόνος πρέζα ,
ψάχνουν να τον βρουν.
τα παιδιά απ’ τις πόρτες
μαζεύω τις λέξεις από την άσφαλτο
τρέχω στις τέχνες των τοίχων
φωτιά στο ποτήρι
ένα τσιγάρο γεμάτο ιδέες
κι εσύ καρδιά μου
βαδίζεις με τα άγρια πιάνα
στην γη του αχαλίνωτου κέρδους
εξέγερση οι ανάγκες που έρχονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου