Απών... (Δημήτριος Καραγκούνης)

Είναι καιρός να σταθείς κάτω απ' τα χείλη του χάους και να ακούσεις

 την βραδιά που μαζεύει τα τελευταία της φώτα σκορπίζοντας

 με ίσκιους την ακροθαλασσιά..

Ταξίδεψες με όλα τα καράβια γυρεύοντας τη σκιά σου ..

 ποιο πλεούμενο απόμεινε ακόμα να πάρεις και ποιά ακτή σε περιμένει

 σαν το παιδί που κρατά στα χέρια του τον άσπρο γλάρο έτοιμο

 να στον δέσει κατάστηθα μια μενεξεδένια Κυριακή σ' ένα πρωινό

 υπέροχα ζεστό..

Οι ναυαγοί έριξαν την μεγάλη άγκυρα στην λευκή άμμο και η σιγή

έδεσε κόμπο την ψυχή τους

 μόνο τότε πήρε το πρόσωπό τους ο ουρανός και σκάλισαν οι άγγελοι

το όνομα τους στο φοινικόδεντρο και απόμειναν τα χέρια σταυρωμένα

χαράζοντας το δρόμο της θύελλας για να προφτάσουν

τα μελλούμενα ..

Η ελπίδα τους ζυμώθηκε με το μέρος..

'' Σ’ αγαπώ τόσο όσο αξίζει το δάκρυ ενός Αηδονιού..

 μπορεί να σου φαίνεται ασήμαντο,

να ξέρεις όμως ότι όταν το πουλί αυτό δακρύσει.. πεθαίνει''..