Ανοίκεια Αγιογραφία (Νίκος Τερζής)

Εγώ, ο «κλώθει σαυτόν» άπλειστος ποιητής

ιδρύω την εκκλησία των Αχράντων Συνειρμών

κυρήττω μετά αναστεναγμών και ενίοτε βδελυγμών

από τον άμβωνα  performanceτε σουρεαλισμόν

Η ατίθαση γυναίκα τόσο μακριά τόσο κοντά

ακουμπάει στη καρδιά του μυαλού μου

είναι η γυναίκα που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

Δεν ήρθε να θυσιαστεί ξανά ούτε με βαμβάκι, ιδού

απολαμβάνει από αριστερού ψάλτη στασίδι

Η γυναίκα μου που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

αδελφομάνα του Βορά με επιδερμίδα σταριού Ξάνθης

ανοιχτό αίνιγμα στον Κόσμο σε ελεύθερη ένωση

–έπαιξα άναψα κάηκα σιμά της

νιώθω Βαλμόν χωρίς δίχτυ ασφαλείας στις Επικίνδυνες Σχέσεις–

με εθίζει μεkeywords αυτοκόλλητα και φωτομυνήματα του Viber

έως ότου ο αφρός των κυμάτων το παιδικό ασήμι

μας ραντίσει με καινούρια νέα

η γυναίκα μου που ίσως κάποτε γίνει για λίγο γυναίκα μου

κοινωνεί αστραπιαίους συνειρμούς που στριβολίζονται slowmotion

κι ανυψώνονται από τα μάρμαρα

της αβύσσου πυγολαμπίδες οι ψίθυροι

και γλυκιά η θέρμη η ανείπωτη

ώσπου η δίκογχη πηγή της γυναίκας μου

χοντρές σταγόνες αναβλύζει σαν

από χείλη κορδωμένου Ανθυποτσαλαπετεινού

και κεφίρ μυχού σπηλιάς Αμβροσίας

εκτοξεύει στον πανύψηλο θόλο

βρέχει κατάμουτρα τον Παντοκράτορα

Ε, Αυτός προβάλλοντας στα αναρίθμητα παιδιά του δαιμόνια άπειρο δύναμη

χαμογελά αδιόρατα κάτω από φρύδια τόξα ουράνια

το μάτι κλείνοντας μας