Πότε λοιπόν θα λυτρωθούμε Πατέρα Άγιε και οδηγέ μας, εμείς οι εκλεχτοί των λόγων σου. Ο κόσμος άλλαξε το νιώθω στο νερό, το γεύομαι στη μυρωδιά του αέρα στο μούσκεμα της γης, σκιές στο ξέφωτο του μεσημεριού, ψίθυροι μιας φοβερής φωνής στον αντίλαλο της πέτρας. Τύμπανα αλυχτούν και εμείς στο ορυχείο ανασαίνουμε σκαμμένο θειάφι, το μαχαίρι στο θηκάρι μίλησε και δυο λουλούδια λύγισαν στο πάτημα του ξενομπάτη. Τα σκυλιά μας σηκώθηκαν μέσα στη νύχτα, ξέρουν πως ήρθε η ώρα η στερνή, προγυμνασμένα να δώσουν το αίμα και τον ιδρώτα και το άσπρο δόντι. Αδερφός θα κόψει αδερφό σε χτύπημα σώμα με σώμα το αίμα ας κυλήσει αυλάκι από του βράχου τα φρύδια. Τρίβονται στους τροχούς και τους τρώει το χώμα, εστεμμένοι και καθαροί με ανάλαφρα τα ηλιοκαμένα στήθη και τα χέρια, μελαχρινά κορμιά άγρια αγκαλιασμένα με ματιές ειλικρινείς και άνεση στο βάδισμα γελώντας.
Τροχήλατε Πατέρα μας, Θεέ απόκοσμε! ξέγραψε το μελλούμενο σε τούτο τον τόπο των Ηρώων, γλυκά σε φοβερίζω κρεμώντας σου νιφάδες του χειμώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου