Φευγαλέο (Δάρας Αλέξης)

Οριστική κάθε λέξη

κάθε κοίταγμα οριστικό, κάθε νεύμα.

Το αεροπλάνο πέρασε πάνω από την πόλη.

Ίσως να είδαν τα πυροτεχνήματα που σκάνε

είναι Σάββατο και ο κόσμος παντρεύεται

την έκρηξη,

φεύγει ο καπνός, μέσα από

παράθυρα, πλατείες έξαλλες,

μαζεύει παφλασμούς αδέσποτους,

βογκητά φωταγωγών

αλαλαγμούς αγαλμάτων

πλέκει μηδενικό στεφάνι που το φοράει

στο άπειρο εγώ

να νιώσει ένα.

Έψαξε την έξαψη

και ψάχνει

σαν αράχνη ν’ αγκαλιάσει

είναι Τετάρτη κι ο κόσμος χωρίζει

τα σημαντικά και τις κατηγορίες

γι’ αυτό το ταίριασμα πηδάω έξω

από τις εβδομάδες.

Σαν πάνθηρας ψάχνω.

Εσένα.

Συναίσθημα αναπαράστασης

της αέναης παράστασης.

Παρουσία.

Μόνο αν την προσφέρεις ίσως τη σώσεις.

Αλλιώς χάνεται…

Δώσε μου απ’ αυτό που δεν έχεις.

Αυτό που κάθε στιγμή φτιάχνεις,

το φευγαλέο που είσαι

που ποτέ δεν προλαβαίνεις να έχεις.

Μιλούν γι' αυτό με ονόματα διάφορα,

ίσως κι εσύ να το λες κάπως

κι ας ξέρεις πως αυτό που σου ζητώ

δεν έχει ακόμα όνομα.

Ξέρεις τι θέλω.

Δώσ’ το μου.