ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΚΑΦΕ

Σε πόσες κούπες καφέ να ναυάγησα;

Πόσα φλιτζάνια να συντρόφευσαν

τις ώρες της σιωπής,

τις ώρες της γραφής,

τις ώρες της αποστροφής,

τις ώρες τις αποσιωπητικές…

Τα πρωινά της ελπίδας,

τα δειλινά της ματαίωσης

Τις μέρες της αυτo-απόρριψης,

τις νύχτες τις αυτo-εξόριστες

Κούπες αμέτρητες

την ψυχή μου άχνισαν,

σ’ όλα τα χρώματα, σ’ όλα τα σχέδια,

για να ‘χει καθεμιά

καινούργιες ιστορίες να διηγιέται

Κούπες χαρούμενα ζωγραφισμένες,

το μέσα τους μαυράδι να παραμυθιάζουν·

τη θέρμη του κρατώντας,

τη μυρωδιά του ευωδιάζοντας 

Ένας καφές, σχεδόν πικρός,

με… ολίγη μαύρη

σα μια μικρή, νότα γλυκιά,

σαν τρυφερότητα ελάχιστη

στην άνοστη τριγύρω μου σκληράδα·

της μέρας ευφρόσυνη στιγμή,

για να παλεύει

στο κατακάθι της ζωής

Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή, «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ»