Μολύβι και χαρτί

Και ξαναπιάνω το μολύβι , το χαρτί μπας και μπορέσω να βάλω μια τάξη στην αταξία της σκέψης και στη θλίψη.

Μια θλίψη απόμακρη, υπόκωφη, βουβή που πλανάτε μυστικά στα μάτια μου, στο σώμα μου, στις ώρες της απομόνωσης.

Κρύβεται στα βιβλία και στα τετράδια, στα συρτάρια και στα ντουλάπια μου, στα ρούχα και στα σεντόνια μου.

Μια θλίψη που μεταφράζεται σένα μεγάλο ερωτηματικό και πλανάτε διαρκώς πάνω από το κεφάλι μου σα δαμόκλειος σπάθη που απειλεί να πέσει και να μου κόψει το λαιμό από τη ρίζα.

Μια απορία για όσα έγιναν, για όσα γίνονται, γι’ αυτά που θα έρθουν. Δεν είναι υπερβολή. Εγώ είμαι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Μια γυναίκα απατημένη, βιασμένη, απελπισμένη, μισότρελη.

Μια γυναίκα που οι ελπίδες της εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα και το μόνο που της μένει είναι μια θλίψη και ένα μεγάλο γιατί;

Ένα γιατί για τους κόπους τις θυσίες, τις προσπάθειες μιας ζωής, που μια ωραία πρωία ήρθε ένας άγνωστος με ξενικό κουστούμι και τις έριξε στο καλάθι των αχρήστων λέγοντας της « είσαι σκουπίδι».

Και γύρω η ζωή συνεχίζεται και τίποτα δεν αλλάζει ρυθμό και τέμπο. Όλα φαίνονται τα ίδια και τίποτα δεν είναι ίδιο.

Έγινε λάθος θα σου πουν. Χίλια συγγνώμη. Τι να το κάνω τώρα εγώ τούτο το λάθος; Μια ζωή δε γυρίζει πίσω με μια κουβέντα, αλλά με πράξεις.

Με κοιτάς για να δεις αν ζω. Αν θα καταφέρω να επιβιώσω μετά από όλα αυτά. Δύσκολα, πολύ δύσκολα.

Η ζωή είναι κάπου αλλού από εκεί που εσύ θέλεις να την τοποθετήσεις.

Συγκεκριμένα η ζωή σου διαφεύγει χρόνια τώρα. Σε συρτάρια κλειδωμένα, σε διακοπές που ανέβαλες, σε γυναίκες που άφησες, σε σπίτια που γκρέμισες.

Η ζωή είναι η περιουσία των απλών και ταπεινών ανθρώπων. Γιατι η ζωή ζει στην απλότητα και στην ομορφιά της καθημερινότητας.

Αν την ξοδεύεις σε πολύπλοκους διαδρόμους, φορτικές συζητήσεις και πλαστικά καφέ δεν θα την έχεις ποτέ.

Κλειδωμένη μαζί με τα εισιτήρια για τη Χαβάη, που ποτέ δεν πήγες «τότε» λόγω δουλειάς, θα βρίσκεται στον πάτο του γραφείου σου.

Πότε θα βρεις τη «χρυσή τομή»; Πότε θα ξεπεράσεις την πνιγερή γραβάτα σου και τους κλειστούς τοίχους του γραφείου σου και θ ανακαλύψεις ότι ο δρόμος για το σπίτι, είναι πιο ευχάριστος μέσα από το πάρκο της γειτονιάς και ότι η γριούλα με τα σποράκια στην άκρη του δέντρου, δεν είναι ζητιάνα αλλά η θεία της ξαδέλφης σου που πάντα σ’ αγαπούσε και σε ταΐζε ζαχαρωτά όταν ήσουν μικρός.

Ότι οι άνθρωποι γύρω σου είναι καλοί, μα φορτισμένοι από ευθύνες όσο και εσύ και αν τους πας μια βόλτα στη λίμνη θα σου δείξουν ότι ξέρουν από ψάρεμα και πώς να λένε τον καιρό από τα σύννεφα, ή ότι ξέρουν να σφυρίζουν κλέφτικα.

Η ζωή είναι εδώ, είναι τώρα, είναι παντού. Δεν είναι ανάγκη ο καρκίνος να σου θυμίσει όλα αυτά που δεν πρόφτασες, για να αλλάξεις πορεία και σκέψη.

Μπορείς να το κάνεις πιο πριν. Η ματαιοδοξία σου μπορεί να μετριαστεί. Θυμήσου το σκαρφάλωμα των δέντρων παιδί και το ψαράκι, τα πεντόβολα και το κρυφτό και αυτό θα σου πει άλλα τόσα όμορφα πράγματα για τη ζωή.

Η ζωή είναι εδώ και είναι δική σου δεν είναι στον πάτο του γραφείου ούτε στα σπρεντς. Βγες από το διαστημικό σου γραφείο και έλα μαζί μας να ζήσουμε. Έλα ξανά στην ευτυχία.