Όταν τόσο κατάφωρα το
δίκαιο πατιέται,
όταν τόσο κατάφωρα
χτυπιέται η ζωή,
αιχμάλωτος πώς στέκεσαι
στο φόβο, στην οργή;
Ενοχικός κι αδύναμος
συνήθισες να τρέμεις,
να φοβάσαι, να γονατίζεις
και να υποχωρείς.
Έτσι ο φόβος σ ’εκφυλίζει
και σκλάβο σε βαφτίζει.
Χρόνια αγόραζες το
παραμύθι τους.
Χρόνια σου βάλανε θηλιά, που
τώρα σφίγγει.
Ξέρανε καλά να μαδάνε την
ελπίδα σιγά-σιγά και σταθερά.
Χωρίς ελπίδα η ζωή διόλου
δεν προχωρά…
Τώρα σου πρέπει απόφαση,
που τη ζωή αψηφά,
που ξεπερνά συμβάσεις κι
οπτικές του χθες
και κάνει απόφαση ζωής τη
λευτεριά.
Αρκεί μόνο τη φωτεινή
γραμμή του ήλιου
πού ’χεις μέσα σου να
’βρεις,
αυτή που σε ενώνει με
τους άλλους.
Τότε θα ανταμώσεις στο
φως την ελπίδα.
Κι όταν μέσα σου επισυμβεί
το θαύμα,
τότε όλα τ’ αδύνατα, θα
γίνουν δυνατά.
υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήαμήν