ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Πέρασα το απόγευμα πλένοντας τα πιάτα,

τακτοποιώντας το σπίτι, αγοράζοντας καφέ και γάλα.

Έτσι έχασα τη μέρα,

όπως έχανες κι εσύ το ρυθμό της ανάσας σου πολλές φορές σαν μιλούσες,

τότε που μου θύμιζες τα μικρά παιδιά

που δεν ξέρουν τι να πρωτοπούν και μπερδεύονται μετά από λίγες λέξεις στο στόμα.

Μ’ αυτές τις μπερδεμένες ανάσες σου με γέλασες,

τότε που πίστευα πως είχες την αθωότητα ενός μικρού παιδιού,

τότε που δεν ήξερα

πως ό,τι παιδικό είχε απομείνει μέσα σου

ήταν εκείνες οι μπερδεμένες ανάσες σου

από την απληστία να πεις όλο και περισσότερα ψέματα.