Είν’ η ζωή πολύ μικρή…

Είν’ η ζωή πολύ μικρή

όπως το φως της μέρας

ανθίζει γλυκοχάραμα

χάνεται το εσπέρας.

Είν’ η ζωή τόσο μικρή

όπως στις πεταλούδες

φεύγουμε πριν καρπίσουνε

κάποιες ελπίδες φρούδες.

Μα εκείνες όμως γεύονται

το νέκταρ των ανθέων

ενώ εμείς απ’ την αρχή

ζούμε ζωή ‘‘Μοιραίων’’.

Με πόνο τρώμε το ψωμί ˙

με βάσανα λίγη χαρά

ψάχνουμε για να βρούμε,

λες και μας χτύπησε αρά.

Άραγε φταίει ο Θεός

που έτσι μας τα φέρει

ή κάποιοι διαβολάνθρωποι

μας βάζουνε στο χέρι,

κλέβοντας τον ιδρώτα μας

μαζί με τη ζωή μας

ρουφώντας και το αίμα μας

με την αναπνοή μας;