Καράβι ορθόπλωρο η ζωή μου

Καράβι ορθόπλωρο η ζωή μου

τη ρότα του στα πέλαγα γυρεύει,

με πρίμα ή όρτσα τον καιρό,

κάτω από λιόφωτους ουρανούς

ή αντάρες και ομίχλες σκοτεινές .

Ορθή στη γέφυρα

τ’ αστέρι ψάχνω

το δρόμο να μου δείξει,

όταν και στο κομπάσο μου

δεν έχω εμπιστοσύνη.

Και ταξιδεύω

και περνώ,

θάλασσες και λιμάνια,

κι ανθρώπους μύριους συναντώ,

μα το ίδιο πάντα ψάχνω,

τ’ αστέρι,

είν’ ο Πολικός, είν’ ο Σταυρός του Νότου;

Σιέται το καραβόσκαρο,

τα κύματα παλεύει

κι αν τις μπουνάτσες συναντά,

γαλήνια αρμενίζει.

Και στον απέραντο ουρανό,

της ξαστεριάς τις νύχτες

και μες τα μύρια τ’ άστρα του,

Πλειάδες, ΄Αρκτοι, Άλτάϊρ,

Διόσκουροι και Ανδρομέδα,

τ’ αστέρι, το μυριόφωτο,

ξεχωριστό απ’ τ’ άλλα,

που μόνο αυτό τη ρότα μου

σωστά θε να μου δείξει,

τ’ αστέρι,

τ’ αργυρόφωτο,

που την ψυχή φωτίζει

και ρίχνει το φως του άπλετο και δίνει

χρώμα στη ζωή,

νόημα στο ταξίδι.

Τ’ αστέρι αυτό κατάφερα

στο σύμπαν να εντοπίσω.

Ένα μέσα στα άπειρα

γι αυτό μου πήρε χρόνο.

Τ’ αστέρι μου το βρήκα !!