Πάλι αναφόρμισε η πληγή του τυχοδιώκτη χρόνου
στο σώμα του νεανικού πρωτάνθιστου Απρίλη
της μνήμης που ’φερε γλυκά αύρας μυστικοφώνου
φωνή μία υγρόδακρη με της ψυχής τα χείλη.
Κι έλεε! Σιωπάτε οι καιροί να ακούσουμε τ’ αηδόνι
που τραγουδούσε κάποτε της νιότης μας τραγούδι
κι απ’ τον πρωτόβγαλτο ανθό που ηλιόδυση θαμπώνει
κόψτε σ’ αγάπη την παλιά δώστε της το λουλούδι.
Μ΄ ανθός κι η αγάπη η παλιά ανθός και το λουλούδι
εφήμερα που ντύθηκαν λευκή χαρά του κόσμου
ψεύτικη μια συνέχεια και τ’ αηδονιού τραγούδι
και μια ελπίδα που έβαλε ο Έσπερος εντός μου.
Φαίνεται ο κύκλος μοναστή την πόρτα του έχει κλείσει
κι απόδειπνη ετοιμάζεται παράκληση να ψάλλει
το ίδιο μον’ παλιότερο το ταπεινό ξωκλήσι
στη στράτα των ελπίδων μας απόθαμπα προβάλλει.