Το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ

                    ‘’Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

                             που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

                             να πούνε.’’                               Κ. Καβάφης

 

Αυτά μας είπε ο Κωσταντής… κι είναι πολύ ωραία.     

Μα εμάς,  μας νοιάζουν οι πολλοί και όχι μερικοί ˙ 

ολόκληρη η αλήθεια  και όχι ένα μέρος της ˙

γι αυτό και λέμε ότι ...

Για τους πολλούς σα σύνολο, και για καθένα χωριστά

έρχεται κάποτε μια μέρα για να πούμε…

ΟΧΙ  στο μαύρο γερο-θάνατο         

                   και ναι στη νια ζωή. 

ΌΧΙ  στο μέσα φόβο μας

                   που μας κρατάει σκλάβους.

να  πούμε ΝΑΙ στην κίνηση να πούμε NAI στη δράση

                   που μας γεννά η ελπίδα και,

ΟΧΙ  στην αδράνεια

                   που γίνεται αντίδραση.

ΟΧΙ  στον εαυτούλη μας

                   στην ψιλοβόλεψή μας

                   και το μικροσυμφέρον μας 

να πούμε  ΝΑΙ στο διπλανό

                   και  στον συνάνθρωπό μας

ΝΑΙ στη συλλογικότητα

ΝΑΙ στην αλληλεγγύη.

  

ΝΑΙ  μέγα στην  ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΝΑΙ στην ΑΔΕΡΦΟΣΎΝΗ,

ΝΑΙ στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

                    που δίχα τους δε γίνεται

                    αληθινή ΖΩΗ.

‘‘Γένοιο οίος εί’’  και  ‘‘Γίνε ο εαυτός σου’’

                    μας είπαν δυο μεγάλοι.

ΝΑΙ,  να βρούμε και να γίνουμε πάλι ο εαυτός μας

                    αφού από τη φύση μας, όπως μας είπε άλλος

                    ‘‘πολιτικά’’, είμαστε όλοι ‘‘ζώα’’.

Και ας ακολουθήσουμε και πάλι τον Καβάφη…

 "Κι αν δε μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,

                        τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

                                       όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις "

ΠΑΛΙΑ ΔΟΞΑΣΙΑ

Κάπου μακριά

απ' τα παράθυρα του κόσμου

τα βράδια φαίνονται να λάμπουν

μικρές φωτίτσες μες στον ουρανό.

Κι οι άνθρωποι πλάθουν επιθυμίες πήλινες

ψημένες μέσα στις αδιέξοδες εκπυρώσεις

σ' αυτό το ήσυχο το φως να παν να κατοικήσουν.

Η φαντασία τους

έναν παράδεισο στα μέτρα έχει φτιάξει

των απέλπιδων ονείρων τους.

Αιχμάλωτοι

στην αστρική ηλιόκυκλη την κίνηση

-που χρόνο άλλοι τη λένε-

δεμένοι στου εαυτού τους τις συνήθειες

παραδομένοι στην φιλόκαλη του κύκλου τη φθορά

αυτοδημιούργητοι ιδιοπλόκοι πλεονέκτες

συνοδοιπόροι συμφερόντων σχηματισμών

και αλύγιστοι εγωιστές

που τεχνουργούν κολοσσιαία ασταρτεία

και καινοτάφια λεονταρισμών

που 'ναι με χώμα και αίμα και ψυχές πλασμένα

με ιστορικόκτονες μισανθρωπίας εισηγήσεις

μια πύλη προσπαθούν να βρούν

για να περάσουνε κρυφά μέσα στη νύχτα

στις λαμπερές φωτίτσες για να φτάσουν

κι εκεί να πάνε να κρυφτούν 

φευγάτοι απ' το χωμάτινο εαυτό τους

πιστεύοντας της λήθης πως είναι αυτός ο δρόμος

ότι η ευτυχία στη νύχτα κρύβεται

κι ότι ο τελικός προορισμός του ανθρώπου

είναι το όνειρο

κρυμμένο πάνω σ' ένα άστρο

που οι άνθρωποι ποτέ δε θα το βρούν.

Ένα ιστορικό κείμενο

Στο κίνημα του Συντάγματος το 2011, κάποιο τριήμερο στα μέσα του Ιούνη, 

κυκλοφόρησε στην πλατεία, ένα χαρτί με σύνθεση στίχων από ποιήματα 22 ποιητών. 

Γράφτηκε από την ομάδα ποίηση στην εποχή της εκποίησης 

και μοιράστηκε στην πλατεία σε κάποιες λίγες χιλιάδες αντίτυπα. 

Οι δύο σελίδες του κειμένου εκείνου:

Ο ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Για μια στιγμή ζητήσαμε τις ρίζες της επιστροφής
κι αμήχανοι συλλαβίσαμε τα λόγια μιας άλλης Ελλάδας
γυρεύοντας πολιτείες αδιαμόρφωτες
χτισμένες με τις τύψεις των ηρώων
κι ύστερα θα γυροφέρνουμε τις γειτονιές που δεν γκρεμίστηκαν
κι αύριο, μικροί κι απροστάτευτοι θα σαλπίζουμε στους αιθέρες
μήπως κι ακουστούμε μέσα στους θάμνους και τις σπηλιές,
μια ηχώ που σε γυρίζει πίσω στο εξήντα
όταν οι μηχανές γεννιόνταν μαζί μ' εμένα.

Κομμένα τα πεζοδρόμια, ελεύθεροι οι φονιάδες
οικόπεδα και σφαγεία ανέβηκαν στις πλάτες μας
και μας πατούνε, και το καφενείο έγινε κέντρο πολυτελείας,
όλα τα κορμιά ντύθηκαν τα θέλγητρα που σκοτώνουν
ένα λουτρό κίτρινου αίματος σπαρμένο με γαρίφαλα
μια δίψα για ν' ανεβούμε στα τελευταία διαζώματα του πολιτισμού
κι ύστερα, παροπλισμένοι απ' τα δρομολόγια της ανίας
θα περιπέσουμε στα λευκά σεντόνια μιας παρθένας
νηστικοί και σκεφτικοί σαν το καράβι που προσάραξε
σαν τους ορειβάτες που χάθηκαν στον Όλυμπο
ψάχνοντας τα ίχνη των δώδεκα θεών και της ψυχής σου.

Τενεκέδες και σύρματα, νυστέρια και περιπολικά
και τα παιδιά σου στα κατώφλια των κλινικών
να παίρνουν φάρμακα για να επουλώσουν τις πληγές
που άνοιξαν οι οβίδες της μοναξιάς'
μη με ρωτάς για το σκοπευτή της μνήμης
του ξέφυγε η σκανδάλη κι οι σφαίρες μια λησμονιά
που έζωσε την πόλη, μια μολυβιά διαγραμμένων ημερών.

Φωτογραφίες και διαφημίσεις κύκλωσαν τα μάτια μας
τώρα τυφλοί ζητιάνοι μες στις μεγάλες λεωφόρους
διασχίζουμε τις έρημες αφίσες που μας χαμογελάνε
όταν δεν ακούς πια τίποτα εκτός απ' τη φωνή σου
τα πρωινά, που μ' ένα τσιγάρο
γίνεσαι πυροτεχνουργός και ολοκαύτωμα.

Γιώργος Γκανέλης, " O σκοπευτής της μνήμης ''εκδ. Στοχαστής, 2013

Οι άγιες νύχτες μου

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη σούρουπα, όμορφα βράχια, μίσχους αγριολούλουδων, ήχους κυμάτων, μητρικές φωνές που σιγοτραγουδάνε παραμύθια

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι το βλέμμα - χάδι της αγαπημένης όταν κουρνιάζει στο στέρνο μου, οι ανάσες των φίλων που με ζεσταίνουν τον χειμώνα, η ελπίδα να δω και το αυριανό χάραμα

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι τα προγονικά ιερά που πάνω τους θυσιάζω λέξεις, οι μνήμες των κυττάρων που άγγιξαν το κορμί μου, τα πάθη που μου σπατάλησαν χρόνο 
και μου χάρισαν ζωή, το βλέμμα μου όταν βυθίζεται βαθιά στο μέλλον 

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι η μνήμη χιλιάδων αδελφών, που υπηρέτησαν περήφανα και μυστηριακά τη μεγάλη Μάνα. Αυτήν που ζητάει ζωή και δίνει αξίες, για να πορεύονται 
οι γενναίοι και να ανασαίνουν οι μικροί.